Według czternastowiecznej legendy początków Zakonu należy doszukiwać się w bractwie powstałym już w r. 72 n.e. Miało ono na celu obronę przed poganami prześladowanych za wiarę chrześcijan. Niektórzy historycy za fundatora i duchowego ojca Zakonu uważają świętego Bazylego, który w IV w. na rzymskim wschodzie rozpoczął na szeroką skalę prewencję i szerzenie ochrony zdrowia. Wtedy to zaczęły powstawać – nowoczesne jak na tamte czasy – szpitale dla ofiar trądu. Faktycznie zakon został założony w Ziemi Świętej podczas I wyprawy krzyżowej w 1098 przez Gérarda de Martigues, zwierzchnika wszystkich instytucji szpitalnych w Jerozolimie. Zakon, z początku o charakterze szpitalnym, swą nazwę wziął od biblijnego Łazarza, patrona trędowatych, i jemu dedykował większość swych szpitali i kościołów. Konieczna jednak stała się ochrona hospicjów przed niewiernymi i rabusiami, dlatego została utworzona milicja złożona z trędowatych rycerzy-pacjentów, u których choroba nie była jeszcze zbyt zaawansowana, (później jednak zbrojne ramię zakonu tworzyli także zdrowi rycerze).
W większości byli to rycerze zakonów Suwerennego Rycerskiego Zakonu Szpitalników św. Jana Jerozolimskiego zwany Rodyjskim i Maltańskim i Bożogrobców, później także templariusze. Uczyli oni lazarytów sztuki walki, przez co stali się odpowiedzialni za przekształcenie zgromadzenia w zakon rycerski. Pierwsza wzmianka jako o zakonie militarnym pochodzi z 1154 r.
Na wczesną Pieczęć zakonu używaną w Jerozolimie składa się Pierwsza strona przedstawiająca mnicha z krzyżem oraz inskrypcję: “S Lazari de Ierusalem” na drugiej stronie umieszczono trędowatego z grzechotką oraz napis “Sigillum leprosorum”.
Przez pierwsze ok. 20 lat Zakon był częścią Zakonu Joannitów jednak usamodzielnił się przez odłączenie w 1120, gdy Boyand Roger dotychczasowy Rektor szpitala joannitów, po zachorowaniu na trąd, został mianowanym mistrzem Zakonu Świętego Łazarza. Następny wielki mistrz – wcześniej także zwierzchnik joannitów – bł. Rajmund du Puy przyjął prosty, zielony krzyż jako znak i godło lazarytów. Krzyż stał się symbolem ich posłannictwa, poświęcenia dla Chrystusa, zieleń zaś stała się tradycyjnym kolorem ich posługi szpitalnej. Lazaryci byli jedyną organizacją w średniowieczu zajmującą się opieką nad trędowatymi. Od nazwy zakonu pochodzi słowo lazaret i lazarium.
Średniowiecze
Rycerze Świętego Łazarza wsławili się w krwawych i słynnych bitwach pod Montgisard (1177), Hittinem (1187) czy Gazą (1244), jak i podczas obrony Jerozolimy, Akki, zamków Khirbet el Zeita i Medjel el Djemeriayh. Utworzyli własną flotę, kontrolującą obszar między Akką a innymi chrześcijańskimi portami Morza Śródziemnego, gdzie mieli swoje instytucje. W 1255 papież Aleksander IV zatwierdził im regułę świętego Augustyna a w 1265 nakazał przejście wszystkich samodzielnych leprozoriów pod władzę lazarytów, oraz nadał in perpetuum przywilej samodzielnego wybierania wielkiego mistrza, z którego zakon korzysta do dziś. Dla skutecznej prewencji rozprzestrzeniającego się trądu i innych zaraźliwych chorób, zbierających obfite żniwo w całej Europie, działalność zakonnych lazaretów okazała się niezbędna. W samej Europie na przełomie XIII/XIV w. zliczono około 20 000 tych specjalistycznych instytucji opieki medycznej, z których większość należała do zakonu św. Łazarza. W XII w. pojawiły się także pierwsze, żeńskie konwenty. W XIII w. Zakon cieszył się pełną suwerennością na terenie palestyńskiej Akki. Zyskał status ponadnarodowej, uniwersalnej instytucji. Rycerze św. Łazarza uczestniczyli w krucjacie Ludwika IX Świętego przeciwko Egiptowi, w wyprawach do Syrii w1250–1254 a w Akkce brali czynny udział w obronie miasta. Załoga Akki liczyła około 14 tysięcy zbrojnych w tym 700 stanowili rycerze z czego więcej niż połowa z nich to członkowie zakonów rycerskich. Na murach stanęło 240 templariuszy, 140 Joanitów, 25 lazarytów , 15 Krzyżaków , oraz 10 rycerzy z zakonu św Tomasza. Lazaryci dołączyli do Templariuszy w czwartym pierścieniu obronnym. Wszyscy Lazaryci zginęli w trakcie walki. Po upadku Akki, ostatniej twierdzy w Królestwie Łacińskim, Zakon przeniósł się na Cypr, by następnie powrócić do swojej głównej siedziby we francuskim Boigny. Do tego czasu lazaryci zdążyli założyć komandorie i szpitale w większości krajów Europy m.in. we Francji, Italii, Sycylii, Anglii, Szkocji, Irlandii,Szwajcarii, Austrii, Niemczech, Czechach, Dalmacji, na Węgrzech, Bałkanach, Półwyspie Iberyjskim, a także w Polsce.
W połowie XV w. – między innymi dzięki działalności lazarytów – trąd stawał się chorobą coraz rzadszą. W efekcie Zakon przekształcał się w organizację bardziej rycerską, elitarną, choć posługa chorym i utrzymywanie szpitali dalej były jego istotnymi zajęciami. Ekspansja reformacji – jak i inne zawieruchy dziejowe – doprowadziły w wieku XV w. do pogorszenia kondycji i stanu liczebnego zakonu.
Bulla wydana w 1489 przez papieża Innocentego VIII nakazywała przyłączenie lazarytów do joannitów. Lazaryci z włoskiej Kapui zgodzili się podlegać wielkim mistrzom joannitów, jednak gałąź podległa magistratowi w Boigny (za zgodą wielkiego mistrza joannitów) bulli nie uznała. Tą drogą zakon utrzymał niezależność i własności we Francji, Hiszpanii, Szwajcarii, Anglii, Dalmacji i na Węgrzech. W 1517 Leon X unieważnił postanowienia bulli unifikacyjnej z joannitami przywracając tym samym włoską gałąź rycerzy zakonu. Tymczasem w 1557 francuska część Zakonu św. Łazarza podporządkowała się joannitom na zasadzie utrzymania wewnętrznej niezależności i samodzielnej nazwy Św. Łazarza. Od tego czasu, przez następne 47 lat każdorazowy Wielki Mistrz Zakonu św. Łazarza wywodził się z zakonu św. Jana. Lazaryci uzyskali w ten sposób silnego i niezależnego protektora. W tych czasach praktycznie wszędzie poza Francją i Italią bractwo to przestało istnieć. Wtedy utrwalił się podział na dwie główne gałęzie Zakonu: obediencję francuską w Boigny, oraz włoską w Kapui. Pomimo przeciwności losu zakon kontynuował swoje militarne zadanie m.in. wystawiając eskadrę okrętów wojennych podczas najkrwawszej bitwy morskiej w dziejach świata pod Lepanto w 1571.
Unia personalna z zakonem NMP z Góry Karmel
W 1604 Henryk IV Burbon ogłosił się protektorem Zakonu Świętego Łazarza obediencji francuskiej pozostającej oficjalnie pod opieką królów Francji przez kolejnych 200 lat. W 1607 zakon św. Łazarza połączył się na zasadzie unii personalnej na stanowiskach wielkich mistrzów z nowo ustanowionym przez Henryka IV i papieża Pawła V Królewskim Zakonem Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Dozwolono wówczas rycerzom św. Łazarza na zawieranie związków małżeńskich. Od tego czasu oba zakony istniały pod nazwą Połączone Zakony Królewskie, Rycerskie i Szpitalne Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel i św. Łazarza z Jerozolimy (fr. Ordres Royaux Notre-Dame du Mont-Carmel et Militaires et Hospitaliers de Saint-Lazare de Jérusalem Réunis). Henryk IV dla siebie i swoich następców potwierdził tytuły protektora zakonu św. Łazarza i suwerena zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Ten swoisty związek obu zakonów został zaaprobowany przez papieża Innocentego X w 1645, a następnie w 1668 przez legata papieskiego, kardynała de Vendôme.
Swoją świetność Zakon przeżywał na terenie Francji XVII i XVIII w. W XVII w. Zakon odtworzył własną flotę wojenną ochraniającą wybrzeże Bretanii i szlaki handlowe Morza Śródziemnego oraz powołał pierwszą na świecie Wojskową Akademię Morską, której absolwenci zasilali szeregi coraz bardziej elitarnego zakonu. Połączonym Zakonom przekazano własności rozwiązanych we Francji zakonów: św. Ducha z Montpellier, św. Jakuba z Compostelli, św. Katarzyny, św. Ludwika z Boucheraumont, Stróżów Grobu Bożego i Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego.
W XVII w. zaszczytnego stopnia rycerza św. Łazarza mógł dostąpić jedynie członek zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Do końca francuskiej monarchii (1792 ) połączone zakony utrzymywały kilkaset szpitali i wojskowych lazaretów na terenie całego francuskiego dominium. Posługa chorym i ubogim, pomoc w czasie klęsk i wojen zawsze stała na pierwszym miejscu wśród obowiązków i zadań rycerzy Świętego Łazarza.
Po zwycięstwie rewolucji francuskiej i straceniu króla Francji jakobini upaństwowili wszelkie majątki kościelne w tym własności połączonych zakonów.
Wydano rewolucyjny dekret o likwidacji wszystkich religijnych i rycerskich zakonów (co oczywiście nie likwidowało ich jako takich bo to uczynić mógł jedynie papież a nie władze antykościelnej rewolucji). W okresie jakobińskiego terroru i władzy Napoleona BonapartegoWielki Mistrz połączonych zakonów Ludwik Burbon, Hrabia Prowansji i tytularny król Francji przebywał na wygnaniu. Starał się kontynuować rekrutację, przyjmując w zakonne szeregi kandydatów z najznakomitszych rodów Europy, w tym m.in.: króla Szwecji Gustawa IV Adolfa, cara Rosji Pawła I – Wielkiego Mistrza Zakonu Maltańskiego – oraz jego dwóch synów: Aleksandra i Konstantego. Po przywróceniu monarchii Burbonów we Francji, zakony na krótko powróciły do przedrewolucyjnej świetności. Wielki Mistrz Ludwik XVIII objął władzę w Królestwie Francji i jako urzędujący suweren zrzekł się tytułu wielkiego mistrza (tak jak to robili jego świetni poprzednicy, gdy zostawali królami Francji) szanując niezależność i uniwersalność Zakonu św. Łazarza. Kolejne zaburzenia społeczne i polityczne, zakończone proklamowaniem tzw. Monarchii Lipcowej w 1830 roku, spowodowały uchylenie wcześniejszych dekretów i rozwiązanie wszystkich francuskich królewskich zakonów rycerskich w tym Królewskiego Rycerskiego Zakonu Najświętszej Marii Panny z Góry Karmel. Nie dotyczyło to jednak jerozolimskiego Zakonu św. Łazarza, bowiem – choć korzystał on przez dwa wieki z protektoratu suwerennych królów Francji – pozostał ponadnarodową organizacją militarną i szpitalną, zachowując pełnię swoich uprawnień.
Pod Protektoratem Patriarchów Jerozolimy
Rycerze św. Łazarza utraciwszy opiekę królów Francji, zwrócili się w 1841 o objęcie protektoratem do ówczesnego patriarchy Jerozolimy. Był nim – wówczas jedyny sprawujący ten urząd de facto, rezydujący w Ziemi Świętej i zatwierdzony przez papieża Grzegorza XVI katolicki melchicki patriarcha Jerozolimy, Antiochii, Aleksandrii i całego Wschodu – Maksymos III Mazloum. Dzięki przywilejowi nadanemu w 1837 przez Portę Osmańską, korzystał on za zgodą Ojca Świętego z prawa „rum millet” – prawa do świeckiej jurysdykcji, na przyznanym mu obszarze patriarchatu. Jak przed wiekami, protektorem zakonu znów stał się każdorazowy patriarcha Jerozolimy, któremu przysługiwało prawo nominowania rycerzy i powoływania kapelanów świętego Łazarza. W tym okresie wśród najznakomitszych kawalerów zakonu dali się poznać m.in.: admirał Alfons Hamelin, dowódca francuskiej Flotylli Śródziemnomorskiej w okresie wojny krymskiej, później minister floty i wielki kanclerz Legii Honorowej; admirał Ludwik Edward Bouet Willaumer, senator cesarstwa Francji; oraz hrabia d’Anselme de Puisaye, żuaw armii papieskiej i założyciel Stowarzyszenia Zielonego Krzyża w Tunisie, powołanego dla opieki nad chorymi.
W latach 1844–1867 rycerze św. Łazarza wspomagali odbudowę klasztoru na górze Karmel w Ziemi Świętej, macierzystego opactwa Zakonu Karmelitańskiego.
W 1910 – za radą Polaka, księdza kanonika Jana Tańskiego z Paryża, kapelana i jałmużnika Zakonu, sprawującego praktycznie funkcję pełnomocnika do spraw europejskich – patriarcha Cyryl VIII restytuował kapitułę Zakonu. W tym samym roku zarejestrowano w Republice Francuskiej charytatywne Stowarzyszenie Szpitalników i Rycerzy Świętego Łazarza, jako że w tym czasie rząd francuski nie uznawał żadnych zakonów rycerskich (joannitów, Krzyżaków, bożogrobców, lazarytów) poza napoleońską Legią Honorową. W 1927 unowocześniono reguły i statuty zakonu (biorąc za podstawę Fundamentalne Statuty Zakonu Św. Łazarza z roku 1841). Rok później Pius XI przyjął dowód oddania kapituły, przekazując życzenia dalszego rozwoju.
Igor Górewicz